Wiersze

Ni z soli, ni z roli, lecz z tego, co boli

Zasłynął Czarniecki w narodzie;

Na trudy wytrwały, wśród szczęścia wspaniały,

Odważny w chwil ciężkich przygodzie.

Choć w dworku drewnianym, pod dachem słomianym,

W bielonej komnacie się rodził,

Po bojów plon krwawy do zwycięstw i sławy

Książętom i panom przewodził.

Jak w mrozach północy wziął pierwszy hart mocy,

Wśród chwały zwycięskich zapasów

Tak ufny i wierny, miłością pancerny,

Nie ugiął się w trwodze złych czasów.

A w służbie ojczyzny nie rany, nie blizny,

Ni postrzał nie rani, co srogi,

Choć strugą krew płynie, on pyta jedynie,

Czy Polska złamała swe wrogi.

I kiedy kraj cały wśród krwawej nawały,

Pod szwedzka się chyli przemocą,

On ducha nie traci, pokrzepia współbraci,

Aż łaska zstąpiła z pomocą.

Od Jasnej to Góry jak słońce zza chmury,

Błysnęła nadzieja i wiara,

A męstwo i siła wraz z nimi wróciła,

Odwaga wróciła się stara.

 

 

 

I rycerz wytrwały w triumfie i chwały

Zgromione rozpędza precz wrogi,

A kiedy w pogoni kord zadrżał mu w dłoni,

Toń morska nie zwróci go z drogi.

Lecz ciężkie to czasy i krwawe zapasy,

Wzywają do domu żołnierza,

A wiek go nie łamie, nie nuży się ramię,

I serce młodzieńcze uderza.

W tym kiedy zwycięski przez trudy i klęski,

Stawiszcza gród stary zdobywa,

Twarz blednieć zaczyna i widzi drużyna,

Że głowa pochyla się siwa.

Więc smutnie go męże, złożywszy orze,

Do chaty wieśniaczej unoszą,

A króla posłowie na słomy wezgłowie,

Hetmańską buławę przynoszą.

Wśród śmierci już cienia, błysk smutny spojrzenia,

Spod drżącej mu strzeli powieki,

Wtem zadrżał koń wrony bohater strudzony,

Snem cichym zadrzemał na wieki.

 

 

Proste chłopskie ręce

 

Proste chłopskie dziś ręce
piszą ten list do Ciebie,
Jesteś panem tej ziemi
Boś wyrósł na tej glebie.

Twoje serce tu żyje
i twoja wielka sława,
Tyś własnością narodu
bo tak naród powiada
o tobie są wspomnienia
o włoszczowskiej twej ziemi
Twój kościółek pozostał
między ludźmi prostymi.

Twoje serce zmęczone
tu snem wiecznym spoczywa,
w Czarncy w małym kościółku
o nim pamięć jest żywa.

Niech radością Ci szumią
przy kościółku te drzewa
i na wieży kościelnej
niech Ci ptaszek zaśpiewa.

Piosenka „W Czarncy się urodził”

1. W Czarncy się urodził
w Czarncy się wychował,
całe swoje życie,
na koniu wojował.

2. Na koniu wojował,
z Turkami, Szwedami,
broniąc swej ojczyzny,
przed napastnikami.

3. Naszego Hetmana,
dobrym ojcem zwano,
bo chrzcił jeńców szwedzkich,
kiedy ich złapano.

4. My jesteśmy dumni,
z naszego rodaka,
bo on nam przepędził ,
obcego wojaka.

5. My po nim pamiątki,
mamy w wielkiej trosce,
bo on się oddawał,
całym sercem Polsce.

6. Polsko nasza Polsko,
piękne twoje imię,
my ciebie kochamy,
ty nigdy nie zginiesz.

Piosenka „Nasza wioska po Hetmanie”

1. Nasza wioska po Hetmanie,
po Czarnieckim, po Stefanie,
las sosnowy dookoła,
a pośrodku duża szkoła.

2. W naszej wiosce goście mili,
piękny park nam urządzili,
są tam drzewa z okolicy,
są i nawet z zagranicy.

3. Odwiedzają nas wycieczki,
chwalą skarby po Czarnieckim,
odwiedzają skarbiec lochy,
sarkofag Stefana prochy.

4. My was mile zapraszamy,
abyście tam poszli sami,
i to wszystko zobaczyli,
a zarazem pochwalili.

Piosenka „Od miasta Włoszczowy”

1. Od miasta Włoszczowy
jest kilometrów sześć
W stronę Częstochowy
leży tam Czarnca wieś.

2. Ładna jest wieś Czarnca
można ją zobaczyć
można po tej Czarncy
jabłuszko potoczyć.

3. Wokoło są lasy
wokoło są pola
a pośrodku wioski
Czarnieckiego szkoła.

4. Wieś Czarniecka słynie,
bo ma swego pana,
w podziemiach kościoła
Wielkiego Hetmana.